خورشید

با مقدمات آغاز می کنیم، آن چه لازم است از خورشید بدانیم و در مطالب بعدی به بررسی عمیق تر خواهیم پرداخت.

خورشید یک ستاره است. یک توپ داغ که از گازهای درخشان تشکیل شده است و برای ما از این جهت مهم است که نقش قلب منظومه ی خورشیدی را بازی می کند.

دایره ی تأثیرگذاری خورشید بسیار فراتر از مدار نپتون و پلوتو است؛ بدون انرژی و گرمای قوی خورشید، زندگی روی کره ی زمین وجود نداشت. اگرچه خورشید برای ما بسیار مهم و ویژه است، میلیاردها ستاره همانند خورشید ما در سرتاسر کهکشان راه شیری پراکنده اند.

اگر خورشید به اندازه ی یک درب ورودی عادی خانه بود، زمین را باید به اندازه ی یک سکه ی کوچک در نظر می گرفتیم.

دمای هسته ی خورشید حدود 15 میلیون درجه ی سانتیگراد است.

 

قطر متوسط: 1.390.000 کیلومتر – حدود 109 برابر زمین

دوره چرخش در استوا: حدود 27 روز

دوره چرخش در قطب ها: حدود 36 روز

دمای سطح: 5.538 درجه ی سانتیگراد

ترکیب بندی: هیدروژن و هلیوم

منبع: ناسا

ترجمه: فرهنگ پناهی

در ادامه مطلب تصاویری شگفت انگیز از خورشید را مشاهده کنید!

ابرنواختر چیست؟

ابرنواختر (SuperNova) انفجار یک ستاره است؛ بزرگترین انفجاری که در فضا رخ می دهد. این انفجار خبر از پایان چرخه ی زندگی یک ستاره می دهد. پایانی که البته با آغاز مراحلی جدید همراه است.

ابر نواختر کجا رخ می دهد؟

ابرنواخترها را معمولا میتوان در کهکشان ها دید؛ اما دیدن ابرنواخترها در کهکشان راه شیری (که ما در آن هستیم) دشوار است، چرا که غبارهای فضایی راه دید ما را سد می کنند. در سال 1604 میلادی کپلر (Johannes Kepler) آخرین ابرنواختر مشاهده شده در کهکشان راه شیری را کشف کرد.

تلسکوپ "Chandra" ی ناسا باقیمانده های یک ابرنواختر جدیدتر را کشف کرد. این انفجار بیش از 100سال قبل در راه شیری روی داده بود.

چه چیزی موجب ایجاد ابرنواختر می شود؟

ابر نواختر هنگامی روی می دهد که تغییری در هسته یا مرکز یک ستاره روی دهد، تغییری که می تواند در دوحالت اتفاق بیافتد و نتیجه ی هردوی این حالات یک ابرنواختر است.

نوع اول ابر نواختر در سیستم ستاره های دوتایی روی می دهد. ستاره های دوتایی، دوستاره هستند که حول یک نقطه می گردند. یکی از آن ها ( یک کوتوله ی سفید کربن-اکسیژنی) جرم ستاره ی جفتش را به سمت خود می کشد. در نهایت کوتوله ی سفید انباشته از مقدار بسیار زیادی جرم اضافی می شود. این جرم بیش از حد موجب انفجار ستاره می شود که نتیجه ی آن یک ابرنواختر است.

حالت دوم زمانی روی می دهد که عمر یک ستاره به پایان رسیده است. هنگامی که سوخت هسته ای ستاره به پایان می رسد، مقداری از جرم آن به هسته ی ستاره روانه می شود. در این هنگام هسته به قدری سنگین می شود که نمی تواند نیروی گرانشی خود را تحمل کند. هسته فرومی پاشد که نتیجه ی آن یک انفجار غول آسا و یک ابرنواختر است.

خورشید یک ستاره ی تنهاست، اما جرم کافی برای ایجاد یک ابرنواختر را ندارد.

منبع: ناسا

ترجمه: فرهنگ پناهی